dziady test cz 3
Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Dziady Prolog Motto: „A strzeżcie się ludzi, albowiem was będą wydawać do siedzącej rady i w bożnicach swoich was biczować będą”. Mat. R. X w. 17 „I do Starostów i do Królów będziecie wodzeni na świadectwo im i poganom. [w. 18] I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego. Ale kto wytrwa aż do końca, ten będzie zbawion”. w. 22 Cela więzienna w Wilnie w klasztorze księży Bazylianów, przy ulicy Ostrobramskiej, przerobionym na więzienie stanowe. Jest noc, wsparty na oknie śpi więzień. Pojawia się Anioł Stróż i nazywa mężczyznę „niedobrym, nieczułym dziecięciem”. Mówi, że więźnia strzegą przed złymi przygodami i pokusą, zasługi i prośby jego zmarłej matki. Anioł na jej prośbę i za pozwoleniem Boga, często zstępował do chaty młodzieńca i w nocy stawał nad jego łóżkiem, pilnując sennych marzeń. Niekiedy dusza więźnia mu brzydła, lecz starał się zawsze, w natłoku jego myśli, odnaleźć te dobre. Wówczas ujmował duszę za rękę i wiódł ją ku wieczności, śpiewając pieśń, o której młodzieniec po przebudzeniu nie pamiętał. Anioł głosił w niej przyszłe szczęście. Czasami przybierał postać ohydnej larwy, by straszyć mężczyznę, ale pomimo tego dusza jego budziła się z dumą i zapominała o wszystkim, czego doświadczała w snach. Wtedy Anioł płakał i nie chciał iść do matki mężczyzny, która zawsze pytała o syna. Jest już ranek, więzień budzi się zmęczony. Zastanawia się, czym jest noc i nie pojmuje wyjaśnień astrologów, którzy nie odpowiadają, dlaczego słońce zachodzi. Żaden z uczonych nie zbadał również, dlaczego ludzie śpią. Według niego należy także zając się życiem duszy. Dla młodzieńca sen jest światem cichym i tajemniczym. Uważa, że potrafi odróżnić marzenia senne od pamięci. Twierdzi, że poznał, co znaczy wyobraźnia, a marzenie leży przecież poza jej granicami. Mędrcy mówią, że sen jest jedynie wspomnieniem, uważają także, że marzenia senne są jedynie grą wyobraźni. Młodzieniec nie może odpocząć, gdyż sny straszą go i łudzą, powodując zmęczenie. Zasypia prawej strony pojawiają się Duchy. Pragną podłożyć „miękki puch” pod głowę więźnia, śpiewać i nie straszyć. Duchy z lewej strony mówią, że noc w więzieniu jest smutna, a w mieście odbywa się w tym czasie wesele, słychać huczną muzykę i widać komety na niebie. Ten, kto skieruje swoją łódź na drogę komety, może pogrążyć się w sennych marzeniach. Anioł wyznaje, że uprosił Boga, by oddał młodzieńca w ręce wroga i pozwolił mu w samotności dumać nad swoim przeznaczeniem. Odzywa się Chór duchów nocnych. W dzień dokucza im Bóg, dlatego też noc jest ich porą. Ciemność wyciąga pobożną myśl z głowy człowieka i zatruwa jego poczciwość. Duchy chcą śpiewać nad więźniem, aby stał się ich sługą, chcą zawładnąć jego myślami i sercem. Anioł mówi, że w intencji młodzieńca modlą się na ziemi i w niebie. Wkrótce ma on opuścić więzienie. Więzień budzi się. Anioł pyta, czy rozumie swoje sny i oznajmia, że znów będzie wolny. Mężczyzna pamięta jego słowa, ale nie wie, czy był to sen, czy objawił mu się Bóg. Ponownie zasypia, a Aniołowie pilnują jego myśli. Rozpoczyna się walka o duszę młodzieńca między dobrymi a złymi mocami. Duch z prawej strony mówi, że następnego dnia okaże się, które siły zwyciężyły w ciągu tej jednej chwili, decydującej o losach człowieka i wpływającej na całe jego życie. Duchy z lewej strony chcą podwoić swój wpływ na więźnia. Młodzieniec po raz kolejny się budzi. Wie, że będzie wolny, ale nie rozumie skąd przyszła ta nowina. Jest świadomy, że chociaż opuści więzienie, to grozi mu wygnanie i życie wśród cudzoziemców. On – poeta nie będzie zrozumiany, gdyż nikt nie odczyta sensu jego wierszy, które dla obcych ludzi będą jedynie dźwiękami. Zostanie co prawda żywy, ale będzie się czuł martwy dla ojczyzny. Ci, którzy go aresztowali, tej jednej broni – mocy twórczej – nie zdołali mu 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Szybki test:Konrad w III cz. „Dziadów” pragnie walki z Bogiem na:a) myślib) sercac) siłę wolid) zniesienie cierpieniaRozwiązanieRażony piorunem w III cz. „Dziadów” zginął:a) Bajkowb) Doktorc) Nowosilcowd) PelikanRozwiązanieEwa w III cz. „Dziadów”, o tym, jak car nakazał aresztowanych wtrącać do ciemnicy i chce, niczym Herod, zniszczyć całe pokolenie dowiaduje się od uciekiniera:a) Rusinab) Litwinac) Mazowszaninad) BiałorusinaRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły:Dziady cz. I„Dziady” cz. I - streszczenie szczegółoweDziady cz. IICzas i miejsce akcji oraz wątki w „Dziadach cz. II”„Dziady”cz. II - streszczenie szczegółowe„Dziady” cz. II - krótkie streszczenieLudowość w „Dziadach cz. II”Geneza II cz. „Dziadów”„Dziady cz. II” jako synteza dramatu romantycznego i antycznego„Dziady” cz. II - charakterystyka postaciWymień opisane w przedmowie fakty dotyczące obrzędu dziadów, które mają odzwierciedlenie w tekście dramatu Adama MickiewiczaRodzaje duchów w „Dziadach” cz. IIObrzęd dziadów i jego funkcja w dramaciePrawdy moralne w II cz. „Dziadów”Cechy II cz. „Dziadów” jako dramatu romantycznegoKompozycja i styl „Dziadów” cz. IIPlan wydarzeń „Dziadów cz. II”Przebieg obrzędu „Dziadów” w punktachNajważniejsze problemy II cz. Dziadów”Wina, kara i sposób odkupienia w „Dziadach” cz. IITematyka II cz. „Dziadów”Znaczenie tytułu dramatu „Dziady”?Znaczenie motta w „Dziadach” cz. IINa czym polegał obrzęd „Dziadów”Kim była ostatnia zjawa z „Dziadów” Adama Mickiewicza?Charakterystyka pasterki Zosi w „Dziadach” cz. IIMotywy w „Dziadach” cz. IIDziady cz. IIICzas i miejsce akcji oraz wątki w III cz. „Dziadów”„Dziady” cz. III - streszczenie szczegółowe„Dziady” jako dramat romantyczny„Wielka Improwizacja” - monolog wygłoszony przez KonradaOkoliczności powstania „Dziadów" cz. IIIInterpretacja Wielkiej ImprowizacjiMartyrologia narodu polskiego w III cz. „Dziadów”Struktura i konstrukcja świata przedstawionego W III części „Dziadów”Mesjanizm „Dziadów” cz. IIITematyka „Dziadów” cz. III„Polska – Chrystusem narodów” czy „Polska – Winkelriedem narodów” – dwie koncepcje mesjanizmu„Dziady” cz. III jako dramat romantyczny i arcydramat polskiInterpretacja Małej ImprowizacjiObraz społeczeństwa rosyjskiego w III cz. „Dziadów”Obraz społeczeństwa polskiego w III cz. „Dziadów”Postawa Konrada wobec Boga w „Wielkiej Improwizacji”Historia RollisonaHistoria CichowskiegoInterpretacja Widzenia Księdza PiotraWidzenie Ewy – interpretacja sceny IV dramatuMotyw Polaków w III cz. „Dziadów”Plan wydarzeń III cz. „Dziadów”„Dziady” cz. III - charakterystyka postaciSens przemiany głównego bohatera dziadów Gustawa w KonradaScharakteryzuj grupę przy stoliku i grupę przy drzwiach ze sceny VII „Salon warszawski”Scharakteryzuj Konrada jako wieszczaPani Rollison jako przykład matki-Polki„Pieśń zemsty” KonradaMotywy obecne w „Dziadach” cz. IIIDziady cz. IVCzas i miejsce akcji oraz wątki w IV cz. „Dziadów”„Dziady” cz. IV - streszczenie szczegółoweKonrad jako romantyczny Prometeusz (bunt prometejski)Portret tragicznego kochanka i romantycznego bohatera z IV cz. DziadówKompozycja i styl III cz. „Dziadów”Gustaw z IV cz. „Dziadów” jako bohater werterowskiBiografia romantycznego kochanka, w IV cz. „Dziadów”„Dziady cz. IV” - charakterystyka postaci„Dziady” cz. IV jako romantyczne studium miłościSpór światopoglądowy – polemika Gustawa – romantyka z Księdzem – racjonalistąPlan wydarzeń IV części „Dziadów”InneBallada „Upiór” - interpretacjaGeneza „Dziadów” MickiewiczaŻyciorys Adama MickiewiczaMotywy literackie w „Dziadach” MickiewiczaW jaki sposób Mickiewicz buduje nastrój w „Dziadach”Najważniejsze inscenizacje „Dziadów”Mickiewicz - kalendarium twórczościŻycie i twórczość Adama Mickiewicza - kalendariumOpinie wybitnych o MickiewiczuNajważniejsze cytaty „Dziadów”Czym różni się patriotyzm romantyczny od patriotyzmu współczesnegoBibliografia Partner serwisu: kontakt | polityka cookiesDziady część III - sprawdź się! Losowe karty. wg Basy. Technikum. quiz Wallenrod i dziady III Test. wg Dawidgosav2. Plan wydarzeń Dziady cz. III Ustawianie w kolejności.
Dew 1 rok temu3 Zaznacz poprawną odpowiedź, aby przejść do następnego pytania. Quiz w Poczekalni. Zawiera nieodpowiednie treści? Wyślij zgłoszenie
Literatura "Dziady test ze znajomosci Dziadow cz. st sprawdzian matematyczny izometrie, klasa 3.doc. Przetestuj swoja wiedze.Plik TEST ZE ZNAJOMOSCI LEKTURY DZIADY CZ.III" MICKIEWICZA.pdf na koncie uzytkownika fretkafredziu folder Dziady Data dodania: 30 paz 2011
Społeczność Przykłady z naszej społeczności Liczba wyników dla zapytania 'test dziady cz3': 10000+ Dziady cz. II - podsumowanie Odkryj kartywg Mbuczkowska1 Klasa 7 Polski dziady część II dziady II problematyka teleturniej test Dziady Testwg Agasior1 Klasa 7 Polski Dziady Testwg Andrzejuk1 Konkurs - wygraj bla bla bla Testwg Ewelina53 test Liść- wytwórnia pokarmu Testwg Plosajm Klasa 5 Biologia Test Dziady Znajdź słowowg Ana1624 Klasa 7 ,,DZIADY'' Teleturniejwg Majdecka Klasa 7 Polski Test z Angielskiego Testwg Adamix391 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 6 Dorośli Angielski Test Test na Żugajkę<3 Testwg Natka36 Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7 Klasa 8 Gimnazjum Dorośli Liceum Technikum Test dziady Koło fortunywg Biegasiewicz Klasa 7 Klasa 8 Dorośli Liceum Technikum Dziady Koło fortunywg Drozdz Komunia Święta Testwg Ilovezwierzatxd dziady stare Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7 Klasa 8 Gimnazjum Dorośli Liceum Technikum czytanie cz3 Testwg Logopedap74 Klasa 1 Dziady cz. II - treść Testwg Lekcjepaniagnieszki Klasa 7 Klasa 8 Dziady II Testwg Martamytko Klasa 7 Polski Dziady Znajdź słowowg Arabesk Dziady cz. II Testwg Meluapaniodpolskiego Klasa 7 Klasa 8 Polski Dziady Testwg Anitaczku Polski "Dziady" cz. II - tradycje chrześcijańskie, motywy pogańskie, motywy antyczne Sortowanie według grupwg Mbuczkowska1 Klasa 7 Polski motywy tradycje chrześcijańskie pogańskie dziady II Quiz Dziady Testwg 989hok989 "Dziady. Testwg Kasiadziugiewic Klasa 7 Polski DZIADY - rekwizyty, stroje Koło fortunywg Imsapl Klasa 7 Gimnazjum Polski dziady mickiewicz "Dziady Testwg U76004346 Klasa 7 Dziady cz. IV - treść Testwg Weronikaes Liceum Technikum Polski Dziady Testwg Heram Dziady 2 Testwg Nikastarlodz Quiz geograficzny klasa 7 temat 6 "Skały i surowce mineralne" Rysunek z opisamiwg Felipe7kaczorow Klasa 7 Klasa 8 Gimnazjum Dorośli Liceum Technikum Geografia Test dialog cz3 Brakujące słowowg Iwonac cz3 b4 Połącz w parywg Iwonac Dziady cz. II Testwg Anitaczku Polski Dziady Testwg Amelka23 Klasa 7 Polski Dziady quiz Testwg U18461000 test matematyczny Samolotwg Bartoszadam86 Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Matematyka test TEST Koło fortunywg Tarnogorskijan test Wymyśl zdanie zawierające słowo z... Koło fortunywg Hcendrowski test cz3 plate Połącz w parywg Iwonac Junior Explorer 4 Dziady Quiz Testwg Wozniak25 Dziady IV Testwg Emilkakwiatkows Dziady Testwg Rexs0706 Klasa 8 Polski b4 cz3 Znajdź paręwg Iwonac 7 Dziady Testwg Agalu Klasa 7 Dziady II Prawda czy fałszwg Paniodpolskiego1 Klasa 7 Klasa 8 Polski face Testwg Feto niepotrzebny test minecraft test1 Testwg Asiajaskolka Minecraft Test Dziady II Ustawianie w kolejnościwg Ajasiakiewicz TEST PRZYJAŹNI Testwg Dpaliwoda12 Klasa 6 TEST PRZYJAŹNI Dziady Brakujące słowowg Ela11 Dziady II Sortowanie według grupwg Anitaczku Polski "Dziady"- co już wiemy Testwg Agaw78 Klasa 7 Polski Dziady cz2-pytania Testwg Dziadycz2 test test Połącz w parywg Krystiano0610 test test test Owoce w języku angielskim Testwg Maxtina5 Zerówka Klasa 1 Angielski angielski Fruits owoce słówka Test Dziady cz. III Testwg Joannaguze40 Dorośli Liceum Technikum Polski Cytaty - Dziady Odkryj kartywg Sekretariat1 pick crafter Testwg Asiajaskolka PickCrafter Test Przypadki Testwg Plosajm Klasa 4 Polski przypadki Test Dziady cz. II Testwg U28125501 Klasa 8 Adam Mickiewicz "Dziady Testwg U96572978 Klasa 8 Polski Dziady Testwg Zofiateclaw Klasa 7 Polski Dziady część II Testwg Skierka1974
Jak nazywane s i dlaczego, dziady cz iii a) paryskie b) warszawskie c) drezde skie d) praskie 2. Jakie przeobra enie bohatera wyst puje w dramacie? przetestuj swoją znajomość dziadów część iii. Drugie testy w tej kategorii test nie w warszawie, f 3. Nowosilcow ginie rażony piorunem, w celi klasztoru franciszkanów. Dziady cz. Iii test Ta pomoc edukacyjna została zatwierdzona przez eksperta!Materiał pobrano już 1007 razy! Pobierz plik dziady_cz_3_streszczenie_krótkie już teraz w jednym z następujących formatów – PDF oraz DOC. W skład tej pomocy edukacyjnej wchodzą materiały, które wspomogą Cię w nauce wybranego materiału. Postaw na dokładność i rzetelność informacji zamieszczonych na naszej stronie dzięki zweryfikowanym przez eksperta pomocom edukacyjnym! Masz pytanie? My mamy odpowiedź! Tylko zweryfikowane pomoce edukacyjne Wszystkie materiały są aktualne Błyskawiczne, nielimitowane oraz natychmiastowe pobieranie Dowolny oraz nielimitowany użytek własnyDziady cz. III – Adam Mickiewicz – Streszczenie krótkie ✓ Przeczytaj teraz i uzyskaj informację jakich poszukujesz w temacie Dziady żąda od Boga władzy nad swoim narodem, bo chce go uczynić wielkim. Posuwa się na granicę bluźnierstwa. Sc. III Egzorcyzmy: do celi Konrada wchodzi ksiądz. Dziady cz. III – streszczenie krótkie. Utwór składa się z dziewięciu scen oraz Ustępu. Akcja dramatu trwa ponad rok, a pomiędzy poszczególnymi scenami. Dziady cz. III – streszczenie, Adam Mickiewicz – Dziady – streszczenie, dziady, cz iii adama mickiewicza poprzedza krótka przedmowa autor opisuje w niej sytuację społeczno polityczną na ziemiach polskich cz 3 interpretacjaDziady cz. III – streszczenie krótkie. Utwór składa się z dziewięciu scen oraz Ustępu. Akcja dramatu trwa ponad rok, a pomiędzy poszczególnymi scenami. 4 dni temu — Dziady cz. 3 Adama Mickiewicza to jeden z najważniejszych polskich dramatów romantycznych. Streszczenie szczegółowe pomoże zrozumieć ten. Dziady cz. 3 – opracowanie (problematyka). Trzecia część „Dziadów” to wielki dramat narodowy, poruszający przede wszystkim problem sensu męczeństwa. III – scena I – interpretacja, opracowanie. Scena I trzeciej części „Dziadów” Adama Mickiewicza jest jedną z najsilniej przesyconych ideą martyrologiczną scen w. Prolog Miejsce: Wilno, klasztor oo. Bazylianów przerobiony na więzienie stanu. Osoby: Więzień, Anioł Stróż, Duchy nocne, Aniołowie, Duch. Więzi..Dziady cz 3 streszczenie Ostatni dzwonek„Dziady”cz. II – streszczenie szczegółowe. Motto: Są dziwy w niebie i na ziemi, o których ani śniło się waszym filozofom. SzekspirDziady cz. III – streszczenie, Adam Mickiewicz – Dziady – streszczenie, w: Ostatni dzwonek -> Dziady. „Dziady” cz. IV – streszczenie szczegółowe. Noc w Zaduszki. Mieszkanie Księdza greckokatolickiego, po wieczornym. Konrad żąda od Boga władzy nad swoim narodem, bo chce go uczynić wielkim. Posuwa się na granicę bluźnierstwa. Sc. III Egzorcyzmy: do celi Konrada wchodzi ksiądz. W Dziadach cz. III męczeństwo narodu polskiego ukazane zostało w różnych kontekstach. Adam Mickiewicz w krótkim wstępie, poprzedzającym tę część dramatu,Dziady cz 3 najważniejsze informacjeW III. Części „Dziadów” Mickiewicz najdokładniej wyraził swoje poglądy na ówczesną. Część „Dziadów” Adama Mickiewicza – najważniejsze problemy cz. III – utwór nazywany czasem Dziady drezdeńskie ze względu na miejsce powstania. Ta trzecia część cyklu jest uważana za arcydzieło polskiego dramatu. Konrad żąda od Boga władzy nad swoim narodem, bo chce go uczynić wielkim. Posuwa się na granicę bluźnierstwa. Sc. III Egzorcyzmy: do celi Konrada wchodzi ksiądz. III CZĘŚĆ „DZIADÓW” ADAMA MICKIEWICZA dramat romantyczny – gatunek dramatyczny ukształtowany w dobie romantyzmu w opozycji do reguł dramaturgii. Kto był nawjażniejszym bohaterem utworu? Najważniejszym bohaterem dramatu jest Konrad, który przeszedł wielką przemianę siedząc w celi jako Gustaw. cz 3 streszczenie szczegółoweDziady cz. III – Adam Mickiewicz – Streszczenie krótkie ✓ Przeczytaj teraz i uzyskaj informację jakich poszukujesz w temacie Dziady dziady, cz iii adama mickiewicza poprzedza krótka przedmowa autor opisuje w niej sytuację społeczno polityczną na ziemiach polskich cz. III – Adam Mickiewicz – Streszczenie szczegółowe ✓ Przeczytaj teraz i uzyskaj informację jakich poszukujesz w temacie Dziady szczegółowe dramatu Dziady – część III Adama Mickiewicza, opisujące cierpienia poddanych pod rządami cara i jego oprawców. KOMPLETNIE ZA DARMO!„Dziady” cz. III – streszczenie szczegółowe. Prolog Motto: „A strzeżcie się ludzi, albowiem was będą wydawać do siedzącej rady i w bożnicach swoich was.Dziady Cz III Spr - Free download as PDF File (.pdf) or read online for free. Scribd is the world's largest social reading and publishing site. Open navigation menu
Historyczne pierwowzory postaci W dramacie pojawiają się dziesiątki postaci zarówno fantastycznych, jak i realistycznych. Większość z tych drugich (o ile nie wszystkie) ma swoje historyczne pierwowzory. Jest to o tyle istotne, że wzmacnia u odbiorcy utworu poczucie realności przedstawionej wizji poetyckiej. Wymieniając tylko niektórych z bohaterów: senator Nowosilcow to rzeczywisty senator Nikołaj Nikołajewicz Nowosilcow; Pelikan to Wacław Pelikan, słynny w swoich czasach chirurg, znany z tego, że dla kariery był w stanie zrobić wszystko; Bajkow to Lew Siergiejewicz Bajkow, szambelan i radca Sanu, bliski współpracownik Nowosilcowa; Ewa ze sceny IV to być może Ewa Antkiewiczówna, rzymska miłość Mickiewicza; Tomasz to Tomasz Zan, bliski przyjaciel poety; Sobolewski to jeden z filomatów, Jan Sobolewski; podobnie Frejend, czyli historyczny Antoni Frejend. Struktura dramatu Dziady, cz. III mają skomplikowaną, emanującą treścią budowę. Cały utwór składa się z przedmowy, motta, prologu, aktu I oraz ustępu. Zakończenie aktu I informacją: „Koniec aktu pierwszego” sugeruje, że powinny nastąpić kolejne akty. Tak się jednak nie dzieje. Dlatego kompozycję utworu nazywa się kompozycją otwartą. Akt I zawiera dziewięć scen. Łączą się one ze sobą na różne sposoby. Pierwsze trzy skupione są wokół postaci Konrada. Ponadto następują chronologicznie po sobie i dzieją się w tym samym miejscu. Kolejne trzy skupione są wokół postaci księdza Piotra, zaś trzy ostatnie wokół senatora Nowosilcowa. W samym środku utworu znajduje się Widzenie księdza Piotra, przez co uważane jest ono za najważniejszą, jeśli chodzi o przesłanie sztuki, część. Dodatkowo otaczają je dwa inne widzenia – Ewy i senatora. Cały utwór spina klamra wydarzeń fantastycznych – tych dziejących się w Prologu i tych, dziejących się w scenie IX. Taka budowa dramatu pozwala na doszukiwanie się w nim cech kompozycyjnych średniowiecznego misterium (czyli utworu scenicznego, którego akcja podzielona jest na trzy części: dotyczącą nieba, ziemi oraz piekła). Postacie występujące w utworze, oprócz swoich pierwowzorów historycznych, cechują się tym, że wykreowane zostały na zasadzie przeciwieństw. Bohaterowie są albo dobrzy, albo źli. Na przykład patriotyczna młodzież przeciwstawiona uległemu carowi towarzystwu salonowemu. Realizm i fantastyka w sztuce Epoka romantyzmu przesiąknięta jest fascynacją zjawiskami nadprzyrodzonymi. W Dziadach, cz. III przenikają się ze sobą wzajemnie zdarzenia czy postacie fantastyczne z realnymi, historycznymi. Wydarzenia realistyczne to na przykład bal u senatora (gdzie przedstawiona jest scena balowa, z odzwierciedleniem ówczesnych zwyczajów) lub przyjęcie w salonie warszawskim (gdzie przedstawione są stosunki społeczne). Natomiast wydarzenia fantastyczne to między innymi widzenie Księdza Piotra, sen Ewy czy śmierć Doktora trafionego piorunem. Z postaci historycznych wymienić można: senatora Nowosilcowa, Żegotę, Sobolewskiego. Zaś z fantastycznych: anioły, diabły, Belzebuba. Represje wobec młodych Polaków Prześladowania młodych, przejętych sprawami narodowymi Polaków zawarte są w utworze w kilku miejscach. Scena I dramatu, kiedy więźniowie zbierają się w jednej celi, przedstawia podejrzenia co do motywów, dla których są represjonowani. Jeden z nich, Żegota, skupia się na tym, że nie wie, dlaczego został aresztowany. Przyznaje, iż nie brał udziału w żadnym spisku. Więźniowie rozmawiają o sądach, głodzeniu ich, pojawia się motyw kibitki. Wielu z nich nie wie, ile czasu spędziło w areszcie, a co gorzej – nie wiedzą, kiedy mogą zostać wypuszczeni. Są w sposób nieludzki przesłuchiwani. Mają świadomość zbiorowego ich uwięzienia. Jeden z nich, Tomasz, mówi: Wolałbym być pod ziemią, w głodzie i chorobie, / Znosić kije i gorsze niźli kije – śledztwo, / Niż tu, w lepszym więzieniu, mieć was za sąsiedztwo. – / Łotry! wszystkich nas w jednym chcą zakopać grobie. W scenie VII Adolf opowiada historię jednego z represjonowanych Polaków, Cichowskiego. Znał go, będąc dzieckiem, i wspomina jako wesołego, pogodnego i sympatycznego człowieka. Pewnego razu Cichowski niezapowiedzianie zniknął. Po jakimś czasie doszła do wszystkich informacja, że popełnił samobójstwo. Po dwóch latach okazało się jednak, że żyje i jest trzymany w carskim więzieniu. Jego żonie nie pozwolono się z nim zobaczyć przez kolejne trzy lata. Natomiast samego Cichowskiego męczono: nie pozwalając mu spać kilka nocy z rzędu, karmiąc słonymi potrawami (śledziami) i nie pozwalając pić, podając mu opium, zastraszając, poddając torturze łaskotek. W końcu, po trzech latach, Cichowski został odprowadzony do domu i zmuszony do podpisania dokumentu potwierdzającego, że został zwolniony z więzienia i nic mu nie jest. Jednak w wyniku tortur osłabł i zmienił się nie do poznania. Został doprowadzony do takiego stanu, że kiedy odwiedza go stary przyjaciel: Na klamki trzask on myśli zaraz: idą śledzić; / Odwraca się i głowę na ręku opiera, / Zdaje się, że przytomność, moc umysłu zbiera: / Ścina usta, by słowa same nie wypadły, / Oczy spuszcza, by szpiegi z oczu co nie zgadły. / Pytany, myśląc zawsze, że jest w swym więzieniu, / Ucieka w głąb pokoju i tam pada w cieniu, / Krzycząc zawsze dwa słowa: „Nic nie wiem, nie powiem!”. Kolejne zobrazowanie represji wobec Polaków zawarte jest w scenie VIII. Przedstawione są w niej losy młodego Rollisona, którego kaleka (niewidoma) matka przychodzi do senatora, aby dowiedzieć się, co dzieje się z synem. Rollison, podobnie jak Cichowski, został uwięziony nie wiadomo z jakiego powodu. Nie wiadomo również, co się z nim dzieje i kiedy ma szansę zostać wypuszczony. Młody człowiek jest torturowany, a następnie zostaje upozorowana jego próba samobójcza. Ludzie Nowosilcowa, wprowadzają w życie pomysł Pelikana i otwierają okno więziennej celi pod pretekstem wpuszczenia świeżego powietrza, zbawiennego przecież dla chorego na płuca Rollisona. Podstęp polegał tu na daniu możliwości popełnienia samobójstwa przez rzucenie się z okna. Na szczęście jednak dla męczonego bohatera i jego zrozpaczonej matki udaje mu się przeżyć. Wielka Improwizacja Scena II to Improwizacja Konrada. W historii literatury nazywana jest ona wielką Improwizacją, ze względu na to, że ten fragment utworu uważa się za szczytowe osiągnięcie liryki Mickiewicza i jedno z wyjątkowych dzieł europejskiego romantyzmu. Swoją poetyką ta część utworu nawiązuje bardziej do ody niż tekstu dramatycznego. Bohater-poeta bluźni, wyzywając Boga i zarzucając mu spowodowanie cierpienia Polaków. Nim to jednak zrobi, wznosi się coraz bardziej po stopniach swojej pychy. Początkowo uważa się za lepszego od innych ludzi. Mówi o sobie: „Ja mistrz!”. Kolejnym etapem wznoszenia się w pysze jest uważanie się za największego na świecie poetę. Konrad twierdzi, że nie ma i nie było równego mu twórcy. Odwołuje się do tych, którzy byli wcześniej: Depcę was, wszyscy poeci, / Wszyscy mędrcy i proroki. Swoją siłę twórczą porównuje do kreacyjnej mocy Boga, czym wznosi się na kolejny stopień pychy. Stawia się wyżej od Stwórcy, którego oskarża o kierowanie się tylko i wyłącznie rozumiem, nie zaś sercem, tak jak robi to on. Bohater posuwa się do stwierdzenia: Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę, / Cóż Ty większego mogłeś zrobić – Boże? Żąda przy tym od Stwórcy władzy nad ludzkimi duszami. W końcu chce posunąć się do największego bluźnierstwa – porównania Boga z carem. Powstrzymuje go przed tym jednak, paradoksalnie, diabeł. Jednocześnie Konrad uosabia ideę prometeizmu. Jest zbuntowanym, romantycznym poetą, wielką duchem, wybitną jednostką, która siłą swojej twórczej potęgi chce wyzwolić swój cierpiący naród z niewoli. Twierdzi: Patrzę na ojczyznę biedną, / Jak syn na ojca wplecionego w koło; / Czuję całego cierpienia narodu, / Jak matka czuje w łonie bole swego płodu. Swoim działaniem przypomina antycznego Prometeusza, który kosztem bogów pragnie uczynić dobro dla ludzi. Ponosi jednak klęskę. Z wielką Improwizacją wiąże się legenda, że została ona napisana w ciągu jednej nocy. Podobno poeta, Edward Odyniec, miał znaleźć o poranku wycieńczonego twórczym uniesieniem Mickiewicza. Nie ma jednak dowodów na poświadczenie tej tezy, a kunsztowność tekstu sugeruje raczej, że nie mógł być on napisany w tak krótkim czasie. Zadania poezji Konrad jako poeta ma moc prorokowania. Widać to w scenie I, kiedy jego współwięźniowie z niecierpliwością, w ciszy wyczekują aż zacznie on przepowiadać przyszłość. W tak zwanej małej improwizacji pojawia się (występujący wcześniej w Odzie do młodości) motyw lotu, a następnie bohater doznaje wizji. W końcu śpiewa wampiryczną pieśń: Pieśń ma była już w grobie, już chłodna, – / Krew poczuła – spod ziemi wygląda – / I jak upiór powstaje krwi głodna: / I krwi żąda, krwi żąda, krwi żąda. / Tak! zemsta, zemsta, zemsta na wroga, / Z Bogiem i choćby mimo Boga! Następnie, w wielkiej Improwizacji bluźnierczo porównuje swoją poetycką moc, do mocy Stwórcy i żąda od niego „rzędu dusz”. Ponadto, jak już zostało zaznaczone powyżej, w Wielkiej Improwizacji, poeta przedstawiony jest jako jednostka ponadprzeciętnej osobowości, silna duchem, zbuntowana przeciwko otaczającej ją rzeczywistości. Poeta w dużej mierze czuje się niezrozumiały, dlatego pyta: Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha, / Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha? Poezję zaś widzi jako „gwiazdę za granicą świata” – czymś, co jest dla ludzi odległe, niepojęte, co jednocześnie ma charakter monumentalny. Dzięki swoim twórczym zdolnościom rości sobie prawo posiadania nadprzyrodzonej, boskiej mocy. Jego twórczość ma charakter kreacyjny względem nie tylko literatury, ale i rzeczywistości. Dzięki temu może dyktować narodowi jak ma postępować. Poeta ma zatem za zadanie stać na czele narodu i wskazywać mu drogę, którą ma podążać. Musi przy tym być jednostką wybitną, o silnej osobowości. Dzięki temu jego słowa przemieniają się w czyny i jest niezależny od mocy boskiej. Może działać nawet wbrew Stwórcy, jeśli wymaga tego sytuacja. Konrad a ojczyzna Bohater wprost utożsamia się z ojczyzną oraz polskim narodem. Sam o sobie mówi: Teraz duszą jam w moję ojczyznę wcielony? / Ciałem połknąłem jej duszę, / Ja i ojczyzna to jedno. / Nazywam się Milijon – bo za miliony / Kocham i cierpię katusze. Odczuwa w sobie powołanie do walki o niepodległość swojego kraju i wolność rodaków. Uważa, że jest na tyle silny, aby stanąć na ich czele. Jego patriotyzm jest tak wielki, że czuje się w stanie odrzucić Boga, jeśli umożliwi mu to uwolnienie ojczyzny z niewoli (porównaj z fragmentem o wielkiej Improwizacji w niniejszym tekście). Okazuje się jednak, że Konrad (mimo iż cieszy się wśród swoich współwięźniów autorytetem i jest przez nich darzony szacunkiem) nie jest w stanie być przewodnikiem narodu w walce o wolność. Bóg mogący dać mu odpowiednią władzę, nie odpowiada na wezwanie, być może mając na uwadze inny plan dla narodu polskiego. Widzenie Księdza Piotra Scena V, której akcja dzieje się w klasztornej celi, to prawie w całości Widzenie księdza Piotra. W jego trakcie zakonnik doznaje boskiej łaski, której nie było wcześniej dane doświadczyć Konradowi. Zapewne dlatego, że Ksiądz Piotr rozpoczyna swą rozmowę z Bogiem od słów pełnych pokory: Panie! czymże ja jestem przed Twoim obliczem? – / Prochem i niczem. Jakby w nagrodę otrzymuje proroczą wizję przyszłości Polski. Jest ona wyrażeniem idei mesjanizmu. Ta zakłada, że Polacy są narodem wybranym przez Boga do wypełnienia specjalnej misji. Mają odkupić swoim cierpieniem grzechy własne i innych narodów, w wyniku czego doprowadzą do uwolnienia wszystkich spod obcego jarzma. Część badaczy uważa ideę mesjanistyczną za główne przesłanie utworu. Jednak nie wszyscy w ten sposób odczytywali Dziady, cz. III – na przykład najwybitniejszy młodopolski dramaturg, a poza tym malarz, Stanisław Wyspiański nie interpretował sztuki jako mesjanistycznej. Misja narodu polskiego jest powtórzeniem biblijnych losów Jezusa Chrystusa. Polacy, tak samo jak On, mimo braku winy są karani i katowani – więzieni, męczeni i zsyłani na Syberię. Polska niesie krzyż za całą Europę: Krzyż ma długie, na całą Europę ramiona, / Z trzech wyschłych ludów, jak z trzech twardych drzew ukuty. Uosobieniem Piłata umywającego ręce od odpowiedzialności jest Francja, Herodem – car Mikołaj II, zaś żołnierze pojący Zbawiciela żółcią to Austria i Prusy. Cierpienie Polski, jak cierpienie Chrystusa, nie jest jednak swoim czasie zmartwychwstanie ona i przyniesie odkupienie dla innych. Podczas proroczej wizji ksiądz Piotr przepowiada też pojawienie się tajemniczego bohatera, który jest: Nad ludy i nad króle podniesiony; / Na trzech stoi koronach, a sam bez korony; / A życie jego – trud trudów, / A tytuł jego – lud ludów; / Z matki obcej, krew jego dawne bohatery, / A imię jego czterdzieści i cztery. Kim miał być ten bohater jednak nie wiadomo. Badacze literatury (znając zamiłowanie Mickiewicza do numerologii) liczbę czterdzieści cztery próbowali odszyfrować. W owym tajemniczym bohaterze dopatrywano się Konrada czy samego Mickiewicza. Według jednej ze współczesnych teorii utożsamiano go nawet z Janem Pawłem II. Sam autor utworu jednak, wyjaśniając znaczenie liczby, podawał różne wersje. Należy zatem przyjąć, że bohater ten to wyłącznie kreacja poetycka, a nie wskazanie konkretnej postaci – czy to poetyckiej, czy rzeczywistej. Podział społeczeństwa Na końcu sceny VII przedstawiony został podział społeczeństwa na dwie grupy. Naród polski uosabiają ci przy drzwiach i ci przy stoliku. Następująco mówi o nich jeden z bohaterów, Wysocki: Nasz naród jak lawa, / Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa, / Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi; / Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi. Pierwsza z grup jest zatem utożsamiona z lawą, druga ze stolikowe (skorupa) składa się z wysokich urzędników i oficerów, znanych artystów oraz dystyngowanych dam. Rozmawiają ze sobą po francusku, o sprawach nieistotnych. Omawiają bale i spotkania towarzyskie. Życie spędzają w świecie salonów i wyłącznie to ich interesuje. Jedna z dam stwierdza nawet, iż: Odtąd jak Nowosilcow wyjechał z Warszawy, / Nikt nie umie gustownie urządzić zabawy; / Nie widziałam pięknego balu ani razu. / On umiał ugrupować bal na kształt obrazu. Zupełnie ignorują otaczającą (i przecież bezpośrednio ich dotyczącą) sytuację społeczno-polityczną. Kamerjunkier, powołując się na „Constitutionnela”, francuską gazetę, pokazuje swoją ignorancję: Ja myśliłem, że w Litwie to wszystko Moskale. / O Litwie, dalibógże! mniej wiem niż o Chinach. Natomiast jedna z dam stwierdza, że nie rozumie zupełnie polskich wierszy, chociaż zna język polski. Literat podczas dyskusji o charakterze literatury z innymi przedstawicielami swojego zawodu nie uważa, aby historia opowiedziana przez Adolfa (patrz poniżej) byłaby warta spisania w utworze. Konkluduje, że Słowianie lubią łagodną, sielankową literaturę. Towarzystwo stolikowe nie tylko nie potępia carskiej władzy, ale co więcej, chce robić karierę w jej strukturach. Na przykład jeden z hrabiów jest: „niedawno kreowany z mieszczan”. Inny wprost stwierdza, że chciałby, aby jego żona została pokojówką (hrabina pokojówką?!) u Namiestnika carskiego, księcia Konstantego. Grupa skupiona przy drzwiach (lawa) to głównie młodzież (choć jest wśród nich też „dwóch starych Polaków”). Rozmawiają po polsku, przyciszonymi głosami, żywo reagując na kwestie narodowe oraz wieści na temat ich uwięzionych przez władze carskie towarzyszy. Obie grupy spotykają się, kiedy jedna z młodych dam z towarzystwa przy drzwiach namawia Adolfa, aby opowiedział o losach Cichowskiego, który symbolizuje dzieje Polaków, Dzieje swe, dzieje wszystkich Polski bohatyrów: – / Bo teraz Polska żyje, kwitnie w ziemi cieniach, / Jej dzieje na Sybirze, w twierdzach i więzieniach. Grupa stolikowa scharakteryzowana została jako zdrajcy i kosmopolici. Są zupełnie obojętni na sprawy narodowe, o czym świadczy choćby rozważanie przez nich cierpień narodu polskiego jako materiału literackiego. Pogodzili się z niewolą i władzą carską. Są pozbawieni moralności i godności osobistej. Ci, którzy pierwotnie stoją przy drzwiach, to przeciwieństwo tych przy stoliku. Są patriotami, którzy nie mogą pogodzić się z władzą carskiego zaborcy i wierzą, że w polskim narodzie tkwi ukryta siła, która pozwoli wyzwolić się spod obcego panowania. Przez oficjalne władze są prześladowani i represjonowani, a do towarzystwa stolikowego, które uważają za zdrajców, odnoszą się ze wstrętem i odrazą. Obraz takiego podziału społeczeństwa wzmocniony jest w innych fragmentach utworu. W scenie I widać młodzież (lawa), a w drugiej części sceny VIII, podczas balu, ukazane jest pogodzone z losem kraju towarzystwo salonowe (skorupa). Senator Nowosilcow Postać Nowosilcowa można odczytywać jako ucieleśnienie szatana. Prezentuje on sobą negatywne cechy carskiego imperium. Przede wszystkim są to: okrucieństwo, zakłamanie i dbałość o karierę za wszelką cenę. Zarówno Polaków, jak i swoich rosyjskich poddanych, traktuje przedmiotowo. Są oni dla niego narzędziami do przypodobania się carowi a dzięki temu pięcia się po szczeblach kariery. Wymyśla spiski i prześladuje polską młodzież, aby móc uzyskać zaszczyty za wierną służbę carowi. Z poddanymi się nie liczy – kiedy największy jego pochlebca, Doktor poddaje mu pomysł na zdemaskowanie wymyślonego spisku, każe on Doktora uwięzić, a zasługę wykrycia spisku chce przypisać sobie samemu. Z drugiej jednak strony Nowosilcow jest zwykłym tchórzem. Odczuwa paniczny strach przed tymi, nad którymi nie ma władzy. Widać to zwłaszcza w scenie VI, kiedy we śnie płaszczy się przed carem: Ach! – Najjaśniejszy Panie – ach! – nie mogę głosem – / Głos mi zamarł – ach! dreszcz, pot, – ach! dreszcz ziębi, chłodzi. Senator lęka się również księdza Piotra. Kiedy ma nad nim urzędniczą władzę, znieważa go. Natomiast, kiedy na jego oczach spełnia się proroctwo zakonnika (ksiądz Piotr przepowiedział śmierć Doktora), zmienia swój stosunek do niego. Każe go wypuścić i chce, aby ten jak najszybciej się oddalił. Znaczenie Ustępu Ustęp dotyczy podróży po Rosji (sam Mickiewicz wyjechał z niej w 1929 roku). Symbolizuje on dalszą wędrówkę Konrada, którą przepowiada pod koniec sceny VIII ksiądz Piotr: Ty pojedziesz w daleką, nieznajomą drogę. Pojawiająca się postać Pielgrzyma to właśnie Konrad. Dziady cz. III III cz. Dziadów została napisana przez Adama Mickiewicza w roku 1832 w Dreźnie i w tym samym roku wydana w Paryżu jako czwarty tom Poezji. Napisał III cz. Dziadów powodowany wielkimi wyrzutami sumienia, ponieważ nie wziął czynnego udziału w powstaniu listopadowy